Helen

Ze vertelt en vertelt. Ik luister naar haar verhaal. Het is zo goed te volgen. Logisch. Geordend en gerangschikt. Ze heeft zoveel gewerkt. Ze heeft het allemaal op een rijtje.
En nu is ze op dit punt. Twijfel klinkt.

Ik voel er helemaal niets bij. Ah. 
Dus zo is het voor haar. Ik begrijp nu waarom ze hier is. Onderbreek haar verhaal.
Stel op wat ik heb gehoord.

En dan zit ze er middenin. 
Voorbij alle rationele afweer, voorbij de muur die mentaal begrip kan zijn. Midden in haar gevoel. Onwennig, zie ik. Ze wankelt wat voordat ze haar rug recht. 
Ja, zo is het. Zo is het precies. Het besef komt aan, komt binnen. 
Alsof ze nu pas ervaart wat ze al wel kon zeggen.


Ze had al een deel van het geheel, ze kan het nu rond gaan maken.